Mijn eerste kennismaking met Michael Tollenaar moet ergens in de zomer van 1982 zijn geweest. Ik was als 14-jarig talentje uitgenodigd voor een trainingsstage in Zeist met jongetjes die waren opgevallen bij het NK voor kringteams. Michael van de Kring Amsterdam ’t Gooi en HZC De Robben was daar ook. Een jaar jonger nog dan ik, maar wel een van de jochies met het hoogste woord. Een ‘mannetje met bravoure’, zo diep ik ‘m op uit mijn geheugen. Maar ook met een prachtige lach van oor tot oor. Een belhamel die verder geen vlieg kwaad doet, zou ik hem destijds denk ik hebben getypeerd.
Terwijl de jaren voorbijvlogen, kwam ik Michael geregeld tegen. Als medespeler van Jong Oranje of als tegenstander bij de kring of – later – in HZC De Robben 1 in de hoofdklasse. En daarna zag ik hem aan het werk of las over zijn activiteiten in ManMeer! of op Waterpolo.nl. Bijvoorbeeld als (assistent)coach op de kant bij de vrouwen van UZSC en de mannen van GZC Donk, waarmee hij als hoofdcoach ook landskampioen werd.
Michael kwam het best uit de verf als hij met talenten kon werken. Zo was hij in de beginjaren de rechterhand van Johan Aantjes bij diens prachtige initiatief SportGrowTalent, stond hij met Mick van den Bree aan de kant bij TalentCentraal onder de 17 en leidde hij de eveneens door Aantjes opgezette UZSC Waterpoloschool. Ook was Michael (assistent)trainer van verschillende Jong Oranje-selecties, een rol die hij perfect kon combineren met zijn functie als bedrijfsleider van het KNZB-Zwembad in Zeist.
Michael heeft ook nog gewerkt als teamleider / programmamanager op het Johan Cruijff Institute en hij was naar verluidt een verwoed sportduiker. Maar zijn grootste passie was toch wel waterpolo dat als een rode draad door zijn leven liep.
Op de dag dat de waterpolodames in Fukuoka tegen Spanje om de wereldtitel speelden, begon Michael in het ziekenhuis aan zijn eigen finale tegen longkanker. Ook hij was vastbesloten om te winnen, maar helaas werd hij amper een dag na het starten van zijn chemokuur getroffen door het noodlot. Een complicatie werd hem fataal.
Toen ik hoorde dat Michael was overleden, werd de blijdschap over de wereldtitel verdrongen door verdriet. Maar niet voor lang, want bij de gedachte aan Michael moest ik wel meteen lachen. Omdat hij dat zelf ook altijd deed namelijk.
De Nederlandse waterpolowereld mag niettemin best een beetje huilen om Michael, want 54 jaar is sowieso veel te jong voor de dood. Maar laten we vooral met een glimlach en dankbaarheid terugdenken voor wat hij voor ‘ons’ in al die jaren en zwembaden heeft betekend.
Ik weet zeker dat ik namens alle waterpoloërs/sters spreek die Michael hebben gekend: het was een fijne speler, een fijne trainer en bovenal een fijne vent!
Wij wensen Xandra, Jip, Fien, Wim en alle andere familieleden en vrienden van Michael ontzettend veel sterkte!
Namens vele (oud)waterpoloërs en de KNZB,
Hans Nieuwenburg
De afscheidsplechtigheid is op vrijdag 4 augustus om 15.30 uur in de aula van Crematorium Laren, Weg over Anna’s Hoeve 1 in Laren NH. Aansluitend is er gelegenheid om elkaar te ontmoeten en herinneringen op te halen in de condoleancekamer van het crematorium.
Voor kaarten: Geuzenweg 173, 1221 BN Hilversum
