Het is 2013. Simone van de Kraats zit in de brugklas en heeft een droom. “Het lijkt me leuk om een keer kampioen te worden met DWK”, zegt ze tegen de Barneveldse Courant. Een kampioenschap met De Waterkip. Dat was destijds haar grote droom. Prachtig. Helemaal als je weet waar ze nu staat.
Het talent van Simone van de Kraats oversteeg al snel de Barneveldse standaard, waardoor een overstap naar een Eredivisionist niet uit kon blijven. Ze verkaste naar Polar Bears, doorliep alle Jong Oranje selecties en debuteerde in 2018 in het ‘grote’ Oranje. Nu ligt ze in het water van Budapest tussen de beste speelsters van de wereld.
Het gebeurt wel eens dat een bondscoach een uitzonderlijk talent meeneemt naar een eindtoernooi om te rijpen. Om de druk te ervaren en te proeven aan de sfeer. Daar geloof ik in het geval van Simone van de Kraats helemaal niks van. Zij is zoveel meer dan opvulling of figurant. Zij heeft alles in zich om nu al, amper negentien lentes jong, bepalend te zijn op dit podium.
Waarom? Door haar genen, opvoeding en spelbenadering. Vader Herman en moeder Antoinette leerden elkaar nota bene kennen in het zwembad van de Barneveldse Veluwehal. Onder hun vleugels bracht de jonge Simone al zo’n vijftien uur per week door in het chloorwater. Het schijnt dat pa en ma Van de Kraats haar voor het slapengaan niet voorlazen uit Jip en Janneke van Annie M.G. Schmidt, maar uit het lijvige waterpolohandboek van Ivo Trumbic. Haar knuffel was geen donzig konijntje, maar een opgepompte waterpolobal. Zodoende speelt Simone van de Kraats geen waterpolo. Nee, zij is het.
Zij verstaat als creatieve linkshander de kunst van mooi waterpolo. Neem haar doelpunt van gisteren tegen Frankrijk. Als je niet beter weet, was het een handbeweging als duizend andere. Maar het doelpunt van Simone van de Kraats was anders. Door de totaalbeleving die erachter steekt. En het spelplezier. Het zorgt ervoor dat ik haar doelpunt de hele nacht voor me zag. Het zingt nog steeds als een nachtegaal in m’n kop. Bij het opstaan, het tandenpoetsen en in de rij bij de bakker. Ik ga het vanavond in de wedstrijd ook zo proberen.
Ja, we dromen wat af met z’n allen. En dat is goed, want zonder dromen geen toekomst. Ik weet niet of Simone van de Kraats ooit kampioen is geworden met DWK, maar ik vermoed dat ze nu een hele andere droom heeft; ‘shinen’ op dit EK, plaatsing voor Tokio of zelfs… Olympisch goud?! Geen gekke dromen als je het mij vraagt. En voor Simone van de Kraats zijn deze dromen inmiddels een stuk realistischer dan een kampioenschap met De Waterkip.
