Na de wedstrijd tussen Nederland en Kroatië, vroeg ik aan Dina Lordan hoe ze de wedstrijd had beleefd. “Ik heb Laura Aarts van dichtbij gezien”, antwoordde de spil van Kroatië. En zo was het maar net.
Het klonk natuurlijk een beetje als een voetballer van Togo die na een oefenwedstrijd tegen Argentinië amechtig het shirtje van Messi probeert te bemachtigen. Volgens zijn coach is het niet professioneel om je tegenstander op een voetstuk te plaatsen, maar de linksback van Togo heeft daar maling aan en neemt bijkans nog snel een selfie met zijn idool. Die pakt niemand hem meer af. Zo voelde Lordan zich ook na de wedstrijd tegen Nederland. Zij heeft tegen Laura Aarts gespeeld. In een echte wedstrijd nog wel! Goed, ze kreeg er geen bal in, maar ze deelde hetzelfde water en ving een bal die Laura Aarts ook had aangeraakt.
Ik snap Lordan wel. Een keepende Laura Aarts is een lust voor het oog. Als je voor het eerst de berg van Montjuïc beklimt, van het uitzicht over Barcelona geniet, het zwembad betreedt en dan neerkijkt op het water waarin Laura Aarts actief is, grijp je naar je fototoestel, zelfs als je er geen hebt. Ik kan de hele dag naar een keepende Laura Aarts kijken. Hoe zij haar capje strikt, hoe zij haar armen strekt, hoe ze soms zachtjes tegen de doelpaal praat, hoe ze haar vuist balt na een redding en hoe ze haar teamgenoten aanstuurt.
Toen ik flarden van de wedstrijd tegen Kroatië terugkeek, zette ik het beeld op mijn iPad stil toen Aarts verscheen. Wat ik zag? Een bloeddorstige tijger in haar kooi. De ogen strak op de bal gericht alsof het een stuk vlees was. Het was een hoge bal. Laura haalde diep adem voor de sprong en haar aderen zwollen op bij de slapen. Die bal was haar prooi. Ze was niet van plan die met iemand te delen.
Ik zag niet alleen dat beestachtige fanatisme. Ik zag meer. Plezier. Ontspanning. Tevredenheid. Om haar mond speelde een glimlach alsof zij vooral dankbaar was dat zij in het Bernat Picornell stadion op mocht treden. Angst of zenuwen lijken geen grip op haar te hebben. Hoe hoger het podium en hoe meer toeschouwers, hoe beter. Fanatisme en ontspanning in één persoon in één beeld gevangen. Dat straalde van Aarts af en dat bracht iedere Kroatische aanvaller in verwarring.
Ik druk weer op play. Schuin achteruit schroefde Aarts zich boven alle speelsters in haar directe omgeving uit. Natuurlijk pakte ze die bal. Ze wist dat ze haar doel weer schoon hield. Ze sloot heel even haar ogen. Van gelukzaligheid.
Eric Spithoven
