Het verdringen lukt me niet. Het beeld blijft maar hangen in mijn hoofd. Doe ik mijn ogen dicht, dan zie ik ze weer lopen. De Oranjedames na de verloren wedstrijd tegen Rusland. Radeloos, vertwijfeld, boos, gelaten. Ze schuifelen voorbij. Starend naar het blauwe tapijt van het Alfréd Hajós stadion. Betraande ogen kijken in de camera's en staan verslaggevers te woord. Ik stel ze ook wat vragen, maar wil dat eigenlijk helemaal niet. Veel liever zou ik zeggen: 'Kom maar Dagmar, kom maar Yasemin, kom maar Laura. Laat je hoofd maar even rusten op mijn schouder en zeg maar even niks. Huil maar, het is goed.'
Maar het was niet goed. Niet goed genoeg in elk geval. Niet de verkeerd aangevraagde Russische time-out, maar een glansloos begin deed Oranje de das om. 'We' hadden geen antwoord op het effectievere en attractievere spel van Hongarije en Rusland. Uiteindelijk kom je één doelpunt tekort om door te stoten richting medailles. Eén doelpunt dat negen plaatsen kan schelen.
Arno Havega lijkt me een verstandig man. Oprecht en open verschuilt hij zich niet achter de arbitrale dwaling. 'We hebben twee keer verloren, daar hadden we minimaal één wedstrijd van moeten winnen. Klaar.' Hij ziet ook dat Nederland z'n bravoure en flair is kwijtgeraakt. Het zijn ongrijpbare begrippen. Mis je een linkshander, dan selecteer je die. Kom je kracht tekort, dan duik je het krachthonk in. Wil je je tactiek aanpassen, dan train je daarop. Maar hoe breng je flair terug? Ik weet het niet. Een bal is om mee te spelen. Ga weer op zoek naar spelplezier. Pak de bal en laat je niet leiden door systemen, maar door je innerlijk kompas zonder omwegen richting vijandelijk doel.
Nederland werd negende; het slechtste resultaat op een WK sinds tien jaar. De hele week was Boedapest zonovergoten, maar na de laatste wedstrijd tegen China barstte er symbolisch een onweersbui los. Flitsen belichtten de Donau, striemende regen kletterde neer op het prachtige Margiteiland. Alsof nu ook de wolken hun tranen de vrije loop lieten. Gelukkig was het een kortstondige bui. Hopelijk duren de tranen van Oranje ook niet lang.
Pas zaterdag reizen de Oranjedames terug. Wat gaan ze tot die tijd doen? Blijven ze in teamverband functioneren? Houden ze het eet- en trainingsschema aan? Pakken ze gezellig een Hop On - Hop Off Bus en hangen ze de toerist uit? Gaan ze zichzelf kwellen door alle wedstrijden in het zwembad als toeschouwer te kijken? Ik zou het niet doen. Ik zou even niks meer met mijn collega's en waterpolo te maken willen hebben. Ik zou de prachtige stad ontdekken. Alleen. 's Avonds een opera en daarna de voetjes van de vloer in een van de vele nachtclubs die Boedapest rijk is. Dans jezelf met flair door de nacht.
De volgende dag raad ik het kuuroord Széchenyi aan. Kom tot rust in het hete water van dit grootste badhuis van Boedapest. Maak je hoofd leeg en - prima - huil nog even. Hopelijk helpt het en brengt het genezende bronwater de flair terug voor in het chloorwater.
Foto: Beeldboot / Gertjan Kooij
