Ook deze zomer gaat een aantal Heren3 (het team van mannen van een zekere leeftijd) het weer meemaken. Het Speedo-moment. Je komt aan op de camping, springt de auto uit, trekt snel je korte broek uit en roept: “Wie het eerste in het zwembad ligt!” Met je vooruitziende blik had je ’s ochtends je oude vertrouwde Speedo al weer aangetrokken. Met een brede grijns sta je nog even stil en kijk je uitdagend naar je kroost, zeker van de overwinning…
“PAP! STOP! Dat ding doe je niet aan! Ik ga nooit meer met je zwemmen als je die aan doet!” Je kijkt vragend naar je vrouw, maar haar ongemakkelijke blik maakt direct duidelijk dat je daar geen enkele hulp van hoeft te verwachten. Je zoon is al bezig met de meisjes in bikini die langslopen. Onbegrip en ongeloof maken zich van je meester. Wat zegt ze nou? Géén Speedo? Wat is er mis mee? Jouw eigen vertrouwde Speedo die de hele winter trouw dienst heeft gedaan. De als gegoten zittende zwembroek die verschillende competities graaiende handen heeft weerstaan. Drie keer heb je met liefde een nieuw koordje er in gefriemeld… Soms haalde je hem op zaterdag nog een beetje nattig uit je tas. Even lastig met aantrekken, maar hij zat meteen lekker. Vertrouwd.
Je blijft verbijsterd staan en ziet jezelf in de weerspiegeling van de auto. En je ziet het. De zwembroek is het enige strakke in het plaatje. Het besef dringt langzaam door. Tijd voor een zwemshort, zo’n afschuwelijk ding voor niet-zwemmers. Tijd ook om afscheid te nemen van de vakantie-speedo. Je stopt hem in je tas en mompelt: "Tot in september, kleine vriend. Volgend jaar gaan we naar Italië. Daar mag het nog gewoon."
Door Jan Hardeman
Jan is speler van Heren3, een vriendenteam, zoals er zoveel zijn in waterpoloënd Nederland. Voor Waterpolo.nl beschrijft hij regelmatig de belevenissen van zo’n uniek – en tegelijkertijd alledaags en herkenbaar – team.
