Een van de drijvende krachten achter Waterpolo.nl en ManMeer! is Gertjan Kooij. U als waterpololiefhebber kent hem vast. Dat mannetje dat met z’n wiegende heupjes en kordate pasjes kwiek langs de badrand stapt om de mooiste foto’s te maken. Ja precies! Dat gifkikkertje met die gladde schedel, dat steeds grijzer wordende hippe baardje en die enorme toeter voor z’n norse kop. Ik heb het geluk een aantal toernooien met deze vakman op pad te zijn geweest. Ook nu weer tijdens het EK in Barcelona.
Het is een eigenaardige kerel. Dat mag best een keer gezegd worden. Spreek je hem voor een wedstrijd, dan is hij de rust zelve. Drink je na afloop een biertje met hem, dan blijkt hij nog humor te hebben ook. Maar val hem vooral niet lastig tijdens zijn werk. Dan sluit hij zich op in zijn fotografencocon om er pas na vier periodes weer uit vandaan te kruipen.
Kijk, als schrijvende pers heb je het makkelijk. Je bekijkt de wedstrijd vanaf je luie stoel, droomt wat weg als dat kan, geniet van de sfeer op de tribune en tikt af en toe wat woordjes als de wedstrijd daar om vraagt. Als fotograaf heb je die rust niet. Dan is het vier keer acht minuten keihard buffelen. In de meest kromme houdingen gaat Gertjan op zoek naar de ultieme plaat. Hij hangt over hekken, kruipt in een mast, ligt op z’n buik en wisselt per minuut van lens.
Formeel mag dat eigenlijk helemaal niet van de Europese zwembond, zo heb ik begrepen. Gertjan heeft officieel één strekkende meter om z’n werk te doen. Het Utrechtse schoffie heeft daar lak aan. Hij draait z’n woeste kop maar eens, laat z’n tanden blikkeren en duwt alle officials die hem een duimbreed in de weg leggen met zachte hand opzij.
Het zal me niks verbazen als hij binnenkort z’n onderwatercamera pakt en zich gewoon heel stiekem tegen alle LEN en FINA regels in bij startblok 1 het water in laat glijden om dé onderscheidende foto te maken waarin alles klopt. De perfecte sluitertijd, de linksdraaiende fignetering, het doordachte strijklicht, de juiste groothoek, het uitgesneden diafragma, de wegspringende spetters, het pakkende contrast en de achterwaartse bracketing. Daarna stapt de voormalige keeper van UZSC, Brandenburg en De Meer tevreden het water uit, schudt de druppels uit z’n oren, bergt z’n spulletjes rustig op in z’n rolkoffertje en wandelt voldaan de zwemzaal uit.
Tijd voor een biertje.
Eric Spithoven
Foto: Marcel ter Bals
Lees ook:
- Column: De klasse van Laura Aarts
- Column: Maar wij hebben Filipovic
