Op 4 januari 2025 nemen we afscheid van ons zwembad in Zeist. We laten het afscheid van het KNZB-bad niet onopgemerkt voorbij gaan. Hans Nieuwenburg schreef over 'de laatste keer naar Zeist', Robin van Galen en Ted Huijsmans vertelden ook over hun ervaringen in Zeist. In dit deel neemt Marco Kunz je mee in 'de magie van Zeist.
Meld je hier aan voor het afscheid én tevens Oranje-reünie.
Ik zal een jaar of 11 geweest zijn toen ik voor het eerst hoorde van het zwembad in Zeist op het KNVB-centrum. Mijn oudere broer werd toen voor het eerst geselecteerd voor Jong Oranje onder de 14 jaar. Als jongere broer ging ik mee om te kijken en vanaf dat moment is het zwembad in Zeist een plek die diepe herinneringen oproept.
Een onmiskenbare stille getuige van mijn sportieve reis van onschuldige ambitie naar serieuze Olympische aspiraties. Van mijn vijftiende tot mijn achtentwintigste was dit zwembad mijn tweede huis, een plek waar ik het snot voor mijn ogen zwom, elke dag weer. En waar de voorbereiding voor de Olympische Spelen van Atlanta in 1996 het absolute hoogtepunt was.
Ik herinner me de eerste keer dat ik het KNVB Centrum betrad. De geur van chloor, de echo van het water dat klotste tegen de muren, en de geluiden van waterpoloërs die zich voorbereidden voor hun volgende training – het was een wereld op zich. Die eerste indrukken gaven een glimp van de toewijding en het harde werk dat nodig was om mijn grote ambities waar te maken.
Het hoogtepunt van mijn tijd in Zeist was de voorbereiding op de Olympische Spelen van Atlanta in 1996. De trainingen onder leiding van Ivo Trumbic waren enorm intens, ik hoor hem nog schreeuwen, met zijn pijp in zijn mond, “gheren 8 banen met sprinchen in the middle”!
De spanningen waren voelbaar in de lucht, een soort onzichtbare kracht die elke training doordrenkte. Er waren geen concessies, geen excuses. Het zwembad in Zeist was voor mij een omgeving van inspanning, doorzettingsvermogen en vriendschappen. Ik herinner me de vele dagen waarop wij in het water sprongen, de zon nog maar net op, het water spiegelglad en de stilte die alleen werd doorbroken door het ritme van onze ademhaling en het gekabbel van het water.
Die voorbereiding was allesbehalve gemakkelijk. Ik leerde niet alleen over mijn fysieke grenzen, maar ontdekte ook de mentale kracht die nodig is om het allerhoogste niveau te bereiken.
Jaren later keerde ik terug naar het KNVB Centrum, nu niet als sporter, maar als trainer bij Talent Centraal. Het voelde een beetje als thuiskomen met een nieuwe missie: anderen helpen groeien, zowel in de sport als op persoonlijk vlak. Zo maakte ik de cirkel rond, van atleet naar trainer/coach.
De mooie herinneringen en vriendschappen blijven, het zwembad zal sluiten maar voor mij blijft de magie voor altijd!
