“Sangriaaaaa, Mojitooooos…!” Het snerpende Indiase accent zorgde ervoor dat ik net niet helemaal indommelde. Het was zaterdagochtend. Ik lag op het strand van Barceloneta en dacht terug aan de EK-finale van de vorige avond. Ik zag het weer helder voor me. Hoe het Bernat Picornell in de schitterende juli-schemering lag en volstroomde met Oranjefans. Ik keek in het rond. Opzwepende muziek begeleidde Nederland en Griekenland het stadion in. Het herenteam vormde een Oranjevak dat veranderde in een deinende massa. Ik voelde even de ware betekenis van hét moment.
Hoe mooi moet het zijn om in zo’n sfeer op te mogen treden. Mooi en spannend tegelijk. Ik vraag me vooral af wat je als speler denkt op zo’n moment. Over je waterpolokwaliteiten en fysieke gesteldheid hoef je niet te twijfelen. Je zit immers in een EK-finale. Maar hoe zorg je ervoor dat je met een helder hoofd aan zo’n laatste opdracht begint?
Sportmensen hebben het vooral op geestelijk vlak vaak zeer moeilijk. Helemaal bij een finale. Bij de Grieken zag ik stress. Christina Tsoukala kloof nagels tot ze er misselijk van werd. Na haar handen, was nu haar rechtervoet aan de beurt. Eleni Xenaki liep zenuwachtige heen en weer en sloeg zich soms keihard in haar eigen gezicht. Als een bezetene, het leek bijna moordlust. Knal, leg om, aan flarden, maak er appelmoes van… zoiets mompelde zij in zichzelf. Minutenlang. De ervaren Alexandra Asimaki had haar zenuwen iets beter in bedwang. Zij nam enkel een hap uit haar badjas. Coach Georgios Morfesis was druk aan het gebaren. Geen idee waarom en naar wie. Het volkslied moest nog gespeeld worden. Ach, het zijn de Griekse methodes om de spanning te ontladen. Ze raken op deze manier hun adrenaline kwijt.
Dan Nederland. Een totaal ander beeld. Wat een rust en vertrouwen straalden de Oranjedames uit. Hier in Barcelona stond een ploeg die zich door niets of niemand gek liet maken. Zonder iemand tekort te willen doen, was Sabrina van der Sloot de personificatie van die kalmte. Op de maat van de muziek maakte zij een huppeltje. Ze keek omhoog. Zag ze daar een leeuwerik? Wat een bijzonder leuk vogeltje, leek zij te denken. Ze lachte en zwaaide naar het publiek. Wat heeft die Spaanse vrouw op rij 26 een fleurig hoedje zeg. Daar ga ik morgen op de Ramblas ook naar op zoek. Ze klapte in haar handen, lachte haar tanden bloot en knipoogde naar familie op de tribune. Wat een natuurlijke dominantie!
Toen voelde ik al dat Nederland deze wedstrijd niet kon verliezen. Vier periodes speelde de ploeg van Arno Havenga evenwichtig en vol bravoure. Van der Sloot blonk uit. Net zoals in veel andere wedstrijden dit EK. Na afloop vertelde ze dat ze zich deze wedstrijd totaal niet druk had gemaakt. “Waarom zou ik zenuwachtig zijn? Waterpolo doe ik elke dag”, was haar ongecompliceerde insteek. Als je met zo’n mindset een finale kan benaderen, dan ben je de allergrootste.
“Sangriaaaaa, Mojitooooos…!” Ik schrok wakker op het strand. Ik besloot er eentje te bestellen. Ik zat in een heerlijke flow. Mooier wordt het niet. Zo moet Van der Sloot zich tijdens de finale ook hebben gevoeld. Ik keek om me heen. Zag ik daar een leeuwerik?
Eric Spithoven
Lees ook:
- Column: De klasse van Laura Aarts
- Column: Maar wij hebben Filipovic
- Column: De eigenaardige fotograaf van Waterpolo.nl
- Column: De stijl van Maud Megens
