Vandaag nemen we afscheid van ons zwembad in Zeist. Nadat Hans Nieuwenburg over 'de laatste keer naar Zeist' schreef, namen Robin van Galen, Ted Huijsmans, Marco Kunz en Sabrina van der Sloot ons mee in hun ervaringen in Zeist. In dit deel neemt Ilse Sindorf je mee in haar Zeist gevoel. Een uitgebreid gesprek met Ilse is via deze Spotify link terug te luisteren.
Je kan wel zeggen dat mijn bed, mijn ‘huis en haard’, jarenlang in Zeist heeft gestaan. Ik ga terug naar de tijd dat ik zelf speelster was en werd uitgenodigd om mee te trainen met een Jong Oranje-team. Als dertien of veertienjarig meisje liep ik voor het eerst het zwembad binnen, een ervaring die ik nooit zal vergeten. Zeker in het begin wilde ik altijd een half uur eerder aanwezig zijn dan afgesproken. Die eerste keren stond ik met trillende benen, niet alleen omdat ik op tijd wilde zijn, maar ook door de indrukken die op me afkwamen. Het was spannend, maar al snel ook ontzettend leuk. De trainingen gaven richting aan de doelen richting de vele toernooien die volgden. Er werden herinneringen gemaakt die ik altijd zal koesteren.
Na mijn eigen sportieve carrière begon er een nieuw hoofdstuk als coach. Het was bijzonder om jonge speelsters te zien binnenkomen met dezelfde gevoelens die ik ooit had. Aan het begin van mijn carrière als coach was het zoeken naar wat ik wilde en wat ik kon bijdragen. Ik ontwikkelde mezelf, samen met de speelsters die ik begeleidde.
Als assistent-coach van de waterpolodames bracht ik veel tijd door in het zwembad. Vaak sliep ik in het Seminar, iets wat ook impact had op mijn privésfeer. Zeist voelde als mijn tweede thuis. Iedere sporter en staflid die er langere tijd verbleef, weet hoe vanzelfsprekend het werd om daar te zijn. Het voelde als een ‘thuisbasis’, een plek waar ik jonge sportsters mocht begeleiden. Ze ontwikkelden zich niet alleen als waterpolospelers, maar groeiden ook als mens. Meisjes werden vrouwen. Wat me de meeste voldoening gaf, was het zien ontwikkelen van persoonlijkheden. Het blijft bijzonder om te zien hoe de meisjes van toen nu hun plek hebben gevonden in de wereld. Voor mij was het altijd belangrijk dat ze zich veilig voelden en dat ze het idee hadden deel uit te maken van een gezamenlijk proces.
Was het gebouw zelf een inspirerende en vrolijke plek waar je energie van kreeg? Nee, niet echt. Topsport is hard, en het vraagt bepaalde eigenschappen van je. Toch genoot ik enorm van de gedeelde doelen en de gedeelde mindset. Het vormde ons als team. Het gebouw was misschien sober, maar onze focus hield ons sterk.
Het waren grootse tijden. Bloed, zweet en tranen brachten ons naar... de ultieme sportieve beloning. Wat hebben we schitterende momenten met elkaar beleefd! Die herinneringen doen me nog steeds deugd. We hoorden bij de top. Het waren intensieve jaren, maar ik kijk er met veel plezier op terug.
En nu sluiten we het hoofdstuk Zeist af, een plek waar trainingen altijd serieus waren en discipline voorop stond. Als je iets wilt bereiken, moet je alles geven. Dat gold niet alleen voor de speelsters en stafleden, maar ook voor ouders die ontdekten wat er allemaal kwam kijken bij de topsport van hun kinderen.
Topsport en waterpolo waren onlosmakelijk verbonden met Zeist. Het was ingrijpend en intens, maar ook waardevol en bijzonder. Het voelde altijd speciaal om er binnen te stappen.
Zeist, het was me een genoegen.
Achterste rij van links naar rechts;
Ilse Vermeulen - van der Meijden, Mieke Cabout, Melissa Dongelmans, Marloes Cabout, Marieke van den Ham, Ilse Sindorf, Iefke van Belkum, Gillian van den Berg en Lana van Leusden.
Voorste rij van links naar rechts;
Rianne Guichelaar, Vivian Sevenich, Jantien Cabout, Harriët Cabout, Daniëlle de Bruin, Mayke Bosman en Sabrina van der Sloot
