Op 4 januari 2025 nemen we afscheid van ons zwembad in Zeist. We laten het afscheid van het KNZB-bad niet onopgemerkt voorbij gaan. Nadat Hans Nieuwenburg over 'de laatste keer naar Zeist' schreef, namen Robin van Galen, Ted Huijsmans en Marco Kunz ons mee in hun ervaringen in Zeist. In dit deel neemt Sabrina van der Sloot je mee in haar Zeist gevoel.
Meld je hier aan voor het afscheid én tevens Oranje-reünie.
Achter de bomen, verstopt op het KNVB-terrein ligt een vierkant bad. Het is niet het mooiste bad, maar vele grote namen uit de Nederlandse waterpolo geschiedenis hebben dit bad op enig moment gevuld. Zoals aan alles komt ook aan dit bad een einde. Ik kan niet zeggen dat ik daar heel rouwig om ben, het bad is immers niet meer goed te onderhouden. De jaapies (krekels) drijven op de bodem, de ramen zijn meestal beslagen door de ontiegelijke warmte, het water is soms aangenaam, maar vaker lijkt het rechtstreeks afkomstig uit de Noordzee. Toch is dit het bad waar vele dromen begonnen zijn.
Dromen over Olympische medailles, WK's en EK's. Dat was misschien de droom, maar wat alle jaren trainen in het Zeisterbad echt bijzonder maakt zijn de levenslange vriendschappen die er gesloten werden. Het zwembad speelde altijd een centrale rol in de samenkomst van mensen uit het hele land, mensen die elkaar anders nooit ontmoet hadden.
Zomers lang waren groepen jonge mensen op elkaar aangewezen, midden in het bos zonder ander tijdverdrijf voorhanden dan kletsen en klieren met je eigen team. Voor mij zijn dat de meest waardevolle herinneringen aan het bad, maar het klopt inderdaad dat dit niet meer van deze tijd is. Helaas zullen de toekomstige voetballers niet weten dat daar, verstopt tussen de bomen, ooit met bloed zweet en trainen gewerkt werd aan Olympische, WK en EK medailles en dat in alle rust onverbreekbare vriendschappen werden gesmeden.
Wellicht zal er wel altijd een zweem van chloorlucht blijven hangen op de plek van het bad en zal degene die ooit terug komt om te kijken wat er in plaats van het bad gekomen is toch nog aan die oneindige zomers herinnert worden.
