Dat het Bernat Picornell zwemstadion tot de verbeelding spreekt, moge duidelijk zijn. De locatie op de ‘Olympische’ berg van Montjuïc is adembenemend. Niet gek dat er in de afgelopen 48 jaar tal van topevenementen zijn georganiseerd, met de Olympische Spelen in 1992 als absoluut hoogtepunt. De accommodatie beschikt over drie zwembaden en is een begrip in de internationale zwemwereld. Maar wie was toch die Bernat Picornell?
De man naar wie het zwembad is vernoemd, is zonder twijfel een van de belangrijkste personen uit de geschiedenis van de Catalaanse en Spaanse sport. In Spanje staat Bernat (of Bernardo) Picornell Richier bekend als de vader van het Spaanse zwemmen. Als zoon van een Mallorcaanse zeeman en een Franse moeder, werd hij op 31 december 1883 geboren in Marseille. In de Franse havenstad legde hij zich met passie toe op de sport. Al snel werd duidelijk dat hij een uitzonderlijk atleet was. Al op jonge leeftijd won hij de plaatselijke zwemkampioenschappen. En Picornell was niet alleen een zwemkampioen. Hij was ook verzot op fietsen, atletiek, voetbal, worstelen en gymnastiek. Als zestienjarige nam hij als turner al deel aan de Olympische Spelen in Parijs (1900).
In 1905 verhuisde Picornell naar Barcelona waar hij zijn geliefde sporten bleef beoefenen. Samen met vrienden organiseerde hij in 1907 in de haven van Barcelona het eerste Spaanse zwemkampioenschap. Ook organiseerde hij er verschillende waterpolowedstrijden. In hetzelfde jaar richtte hij CN Barcelona op, de club die het onvervalste fundament is van het zwemmen en waterpolo in Spanje. Hij werd er trainer en voorzitter.
Als journalist van de sportkrant El Mundo Deportivo schreef hij kolommen vol over het zwemmen in heel Spanje. Zijn netwerk in de sportwereld was ongekend. Pierre de Coubertin, grondlegger van de moderne Olympische Spelen, behoorde tot zijn vriendenkring. In 1920 richtte hij de Spaanse zwemfederatie op (die hij later voorzat), werd hij lid van het bureau van de FINA en zorgde hij ervoor dat vele Catalaanse zwemmens mee konden doen aan de Olympische Spelen in Antwerpen. Vanzelfsprekend werd hij later lid van het Spaanse Olympisch Comité.
In de laatste jaren van zijn leven slaagde hij erin de Europese zwemkampioenschappen naar Barcelona te halen (1970). Het nieuwe zwembad dat voor dit evenement werd gebouwd naast het prachtige Montjuïc-stadion (1929) kreeg als eerbetoon zijn naam. Kort na ‘zijn’ EK stierf de vader van het Spaanse zwemmen op 86-jarige leeftijd.
