Op 1 februari is na een kort ziekbed op 90-jarige leeftijd Thea de Wit overleden. Haar naam is onlosmakelijk verbonden met de lobby om het vrouwenwaterpolo de olympische status te geven. De energie die er in werd gestoken, bleek niet voor niets. In 2000 streden tijdens de Olympische Spelen in Sydney zes damesteams om het goud. Australië won in eigen land. Nederland werd vierde.
De lobby van De Wit, die zelf lid was van ZV De Robben in Hilversum, begon al in 1976. In 1978 was er tijdens het wereldkampioenschap in Berlijn een demonstratiewedstrijd. Vier jaar later, bij het WK in het Ecuadoriaanse Guayaquil, was vrouwenwaterpolo een officieus programmaonderdeel. Dat werd in 1986 in Madrid officieel. De eerste wereldkampioen bij de vrouwen was Australië dat Nederland versloeg. In 1991 werd Nederland, onder leiding van bondscoach Peter van den Biggelaar, wereldkampioen. In Perth werd Canada verslagen.
Van de Biggelaar was in de jaren 80 de opvolger van bondscoach Rob Heemskerk. “Thea heeft mij als beginnend, onervaren coach aangenomen. Rob had een prima jeugdselectie achtergelaten en Thea zette haar rol als teammanager bij mij door. Niets anders dan lof voor haar, want ze was wereldwijd verantwoordelijk voor de ontwikkeling van het waterpolo bij de dames.”
Van de dopi’s, dames oud polo-internationals, maakte Madeline van Heemstra – als keepster won ze zilver in Madrid – de lobby van dichtbij mee tijdens de grote toernooien. “Ze was teammanager die werkelijk alles regelde. Van kamerindeling tot de zorg dat we goed eten kregen. Zo mochten we nooit onverpakt ijs eten. En… we moesten altijd een vestje aan.” Los daarvan bleef ze bezig met haar missie. “Op haar vrije moment zat ze aan tafel bij de bobo’s van de LEN (Europese zwembond) of FINA (wereld zwembond). Onze sport was haar levensader.”
Tussen 1984 en 1992 speelde Patricia Megens (meisjesnaam Libregts) in Oranje. Een periode waarin Nederland altijd medaillekandidaat was tijdens internationale toernooien. “Dankzij Thea werd waterpolo door vrouwenteams in steeds meer landen gespeeld. Naast haar rol als teammanager richtte ze zich in de LEN en FINA op erkenning. Mijn dochter Maud profiteerde als speelster van het Nederlands team de afgelopen jaren van haar werk.” En dat deed Megens zelf ook. In 1998 kwam ze weer terug als international. Twee jaar later maakte ze haar opwachting op de Olympische Spelen in Sydney.
In 1991 maakte Karin Kuipers haar debuut als speelster op een wereldkampioenschap. In Perth werd goud gepakt door Oranje. Tot op heden de enige keer. De Wit was toen volop bezig met haar missie voor het vrouwenwaterpolo. “Ik was toen 18 jaar. Op die leeftijd heb je dat niet zo door. Daar kom je later achter”, aldus Kuipers, ooit gekroond tot beste speelster van de wereld en net als De Wit opgenomen in de International Swimming Hall of Fame. “Thea was een echte dame die altijd goed gekleed en netjes gekapt rondliep. Altijd belangstellend en zeker een boegbeeld voor de sport.” Het hoogtepunt in Kuipers’ sportcarrière waren de Olympische Spelen in Sydney. Haar deelname kwam tot stand dankzij de vasthoudendheid van Thea de Wit.
Waterpolo.nl wenst familie, vrienden en bekenden van Thea heel veel sterkte!
